W piątek dowiedzieliśmy się od organizatorów że zawody odbędą się na Ińsku, co było sporym zaskoczeniem. W sobotę o 9 rano pojechaliśmy do Ińska i to co zobaczyłem na miejscu mocno mnie zaskoczyło, i myślę że nie tylko mnie. Woda na powierzchni była mocno zburzona, spore fale skutecznie ograniczały widoczność, która miejscami na płytkich wodach spadała do około 1 metra. Głębiej, poniżej 5 metrów, można było liczyć na ponad 4 metry widoczności, tylko że tam już za bardzo życia nie spotykałem. Skupiłem się więc na trzcinach, co później okazało się trafną strategią.Największe wyzwanie czekało na mnie, pół godziny przed końcem regulaminowego czasu trwania zawodów. Byłem wówczas w największej zatoczce po zachodniej stronie wyspy, mocno skupiony na poszukiwaniach kolejnej ryby, gdy nagle usłyszałem głośne: „Zostało pół godziny do końca!”. Był to jeden z organizatorów, który zabezpieczał zawodników na wodzie. W tamtym momencie zrozumiałem, że jestem bardzo bliski dyskwalifikacji. Wiedziałem bowiem, że mam spory dystans do mety. Przepłynięcie tak dużego odcinka jeziora w tak krótkim czasie był wyzwaniem. Nie poddałem się i postanowiłem zawalczyć. Rozpocząłem wyczerpujący sprint do mety. W tamtej chwili myślałem że nie zdążę, zwłaszcza że po jakimś czasie zaczęły mnie łapać skurcze u nóg. Świadomość że mam 5 ryb i że jest jakaś szansa na podium dawała mi dodatkową motywację do walki. Nie poddałem się i udało mi się dotrzeć do mety 3 minuty przed oficjalnym zakończeniem zawodów. Samo przypłyniecie na czas było dla mnie już wielkim sukcesem.

Tak naprawdę nie wiem jakie były wyniki, bo zaraz po wyjściu z wody pojechałem do domu. Uczestnicy w Czaplinku dowiedzieli się wieczorem w piątek, że rano mają dymać 60 km do Ińska. Dla mnie Ińsko było bliżej, więc jechać dodatkowe 60 km w jedną stronę, żeby zobaczyć wyniki w Czaplinku było bez sensu.Nic nie złapałem, miałem pecha, nic mi nie działało. Moja ruska kusza dwa razy w ogóle nie zadziałała. Jak już namierzyłem rybę to za cholerę nie mogłem w żadną trafić. Do jednego bydlaka podpływałem 5 razy aż w końcu za ostatnim razem spudłowałem. Najgorsze jest to, że ryby były. Bo jak bym nic nie widział i nie złapał to pal sześć – a tak – szkoda słów. Wiało jak nad morzem, fale jak w Kołobrzegu. Po wyjściu z tej cholernej wody żadnej kiełbasy, żadnej herbaty, nic. Kible na plaży pozamykane – więc tylko krzaki.

Mistrzostwa Polski w Łowiectwie Podwodnym były w tym roku bardzo dynamiczne przede wszystkim dla organizatorów, którzy na dwa dni przed zawodami dowiedzieli się o braku zgody na przeprowadzenie imprezy na Jeziorze Kaleńsko. Szybko zorganizowali jednak w „zastępstwie” flagowy akwen Sspoland – Jezioro Ińsko. W piątek wieczorem na odprawie Maria Kurtiak przekazał wszystkim zaskakującą wiadomość.Część zawodników niezwykle poważnie podchodzi do tej imprezy. Wszystkie strategie i przygotowania poszło wniwecz. Sobotni poranek na Jeziorem Ińsko zaskoczył wszystkich. Wiał silny wiatr tworząc duże fale z białymi grzywami. Przy 12 stopniowej temperaturze wody i jeszcze zimniejszym powietrzu nie napawało to nikogo optymizmem. Wygrali Ci, którzy zrezygnowali z poszukiwań ryb w toni i skupili się na poszukiwaniu zębatych szczupaków na granicy trzcin i otwartej wody w zacisznych zakolach, lub przy nawietrznym brzegu jeziora. Dla wielu z nich końcówka pięciogodzinnych zawodów była walką z czasem. Robili wszystko aby zdążyć z „łupami” przed wystrzeleniem rakiety oznajmiającej zakończenie zawodów. Dla mnie i dla wielu sukces Roberta „Greka” Rivery nie był zaskoczeniem. Pokazał prawdziwy nos i umiejętności wielkiego myśliwego oraz wykazał się dużą kondycją i przygotowaniem pływackim.